تاوان

وقتی به خودم آمدم، داشتم اشک می‌ریختم. شاید دیگران با دیدن یک دختر شهرستانی گریان، با ساک بزرگی در دست،با خودشان فکر می‌کردند که از خانه فرار کرده‌ام. خجالت کشیدم و درحالی‌که اشک‌هایم را پاک می‌کردم، اطراف را نگاه کردم، اما هیچ‌کس به من نگاه نمی‌کرد.

ذوق‌زده شدم و با خودم فکر کردم که اینجا از آنچه تصور می‌کردم هم فوق‌العاده‌تر است. من به‌خاطر مغازه‌های شیک و جاهای تفریحی به توکیو نیامده بودم، بلکه آمده بودم تا خودم را قاطی آدم‌هایی کنم که از گذشته‌‌ام چیزی نمی‌دانستند و آنجا از خودم اثری به جا نگذارم، یا به بیان دقیق‌تر، می‌خواستم خودم را که شاهد قتل بودم، از چشمان قاتلی که هنوز دستگیر نشده بود، پنهان کنم.