طبیعت گرافیکی‌ صدوبیست تصویر‌

آب
جسمی است مایع، بی طعم و بی بو؛ سه ربع روی زمین را فرا گرفته است.
اساطیر و باورهای کهن:
آب، هم آفریننده و هم از میان برنده زندگی تلقّی می‌شد. لذا آب در جلوه‌های گوناگون آن به خصوص رودخانه‌ها، چشمه‌ها، چاه‌ها، دریاچه‌ها و تالاب‌ها، کانون اسطوره‌ها و کیش‌های بی‌شماری بود که هم دریافته‌های باستان شناختی و هم در ادبیّات، خود را نشان می‌دهند. از دوران‌های کهن، مردم اشیایی قیمتی را به عنوان نذورات در آب‌ها می‌افکندند. در عصر آهن سلتی نیز ابزاری از قبیل سلاح، زره و سپر به رودخانه‌های تایمز و ویتام تقدیم می‌شد.
سومریان، بابلیان و همچنین ایرانیان، معتقد به نقش آفرینندگی آب در نظام جهان بوده‌اند؛ از اینرو در اوستا به اهمیّت و تقدّس آن اشاره شده است. آناهیتا به معنای پاک و بی‌آلایش، یا ناهید، همچون ایزد بانوی بزرگ آب و باروری، ستایش می‌شده است.
در بندهشن، همه چیز را از آب می‌داند. در اینصورت آب مقدّم بر هر خلق و شکلی تلقّی شده است. این جمله با نظر قرآن نیز مقایسه شود که «همه چیز را از آب آفریدیم». در یشتها چنین آمده است: ««اَرِد ویستورَ اَناهیتا» را که در همه جا دامان گسترده و درمان بخشنده و دشمن دیوان و پیرو آئین اهورایی است، ستایش کن. اوست که سزاوار است در جهان خاکی ستوده باشد و او را نیایش کنند…». aredvi sura anahita این نام از سه صفت درست شده و روی هم معنی آن «رود نیرومند پاک» یا «آب توانای بی‌آلایش» است. اناهیتا که در فارسی ناهید شده و ستاره زهره را نیز بدان می‌نامیم، فرشته نگاهبان آب است و او را به صورت زنی برازنده و زیبا وصف کرده‌اند. درباره کارهای اناهیتا سراسر آبان یشت که چکامه‌ای است در ستایش او، بیش از هر یادداشتی گویاست. در جای دیگری می‌گوید: «اناهیتا پیکری نازنین و روانی بسیار نیرومند دارد و در نهاد خویش اندیشناک است». گذشتن از آب در اساطیر ایرانی اهمیّت خاصّی دارد. اغلب قهرمانان پیش از دست یافتن به موفقیتی بزرگ از آب می‌گذرند. این شاید در اصل بر این پایه استوار باشد که با هر بار از آب گذشتن، تولّدی تازه وقوع می‌یابد. آب با زهدان مادر مربوط است و هر تولّد تازه‌ای پاکی، تقدّس و قدرت تازه‌ای است. ما هنوز هم در موقع تقدیم هدایایی که از سفر می‌آوریم می‌گوئیم هدیه‌ای از آب گذشته.
-قسمتی از متن کتاب-