چگونه عشق خود را پیدا کنیم از مجموعه کتاب‌های انتشارات مدرسه‌ی زندگی

واقعاً جای دلسوزی دارد که برای پیدا کردن عشق چالش‌هایی به این پیچیدگی بر سر راه داریم‌. این چالش‌ها نسبتاً جدیدند و واکاوی‌های چندان نظام‌مندی روی‌‌شان صورت نگرفته است. قدمتِ شیوه‌یِ کنونیِ یافتنِ عشق‌ نهایتاً ۲۶۰ سال است. ما در مسیر یافتن شیوه‌ی مناسبِ عشق‌ورزی هنوز در ابتدای راهیم و ردّ قدم‌های اشتباه‌مان هنوز برجاست.

روابط گذشته غالباً از دو بُعدِ اصلی با روابط کنونی متفاوت بوده‌اند. اول اینکه افراد به خاطر عشق ازدواج نمی‌کردند و دلایل ازدواج آنها مواردی مثل جایگاه اجتماعی، پول، مهارت‌های خانه‌داری و زیبایی بود. انتظار نداشتیم همسرمان را دوست داشته باشیم، و در بهترین حالت تنها امیدوار بودیم بتوانیم او را تحمل کنیم. و در یک کلام، ازدواج‌ها بر پایه‌ی منطق بودند. دوم اینکه کسی مجبور نبود خودش همسرش را پیدا کند. وظیفه‌ی همسریابی برعهده‌ی خانواده‌ها، یا در ابعاد گسترده‌تر، برعهده‌ی جامعه بود. و فرد منتظر می‌ماند که گزینه‌های بررسی‌شده براساس معیارهای “عینی” به او ارائه شود.

بعدها در اواسط قرن هجدهم، در اروپا یک انقلاب فکری رخ داد که امروزه در سراسر جهان گسترده شده است؛ جنبشی که امروز به نام رمانتیسم می‌شناسیم. رمانتیسم مدعی بود که تنها بنیان واقعی یک رابطه پیوند قوی عشقی است و تمامی ملاحظات عقلانی (وراثت، جایگاه اجتماعی، دارایی) بی‌اهمیت یا بی‌ربطند. ازدواج بر پایه‌ی عقل جای خود را به ازدواج بر مبنای احساس داد. از آن پس، افراد این آزادی را پیدا کردند که خودشان، بدون رجوع به آراء دیگران، چه خانواده و چه جامعه، یار زندگی‌شان را انتخاب کنند. دیگر معشوق ایده‌آل را باید بر مبنای غریزه پیدا کرد نه منطق.

در روابط عاشقانه، “غریزه” پررنگ‌ترین نقش را ایفا می‌کرد و احساس “عاشق بودن” پایه‌‌ای موثق و اعلاء برای یک زندگی زناشویی موفق پنجاه‌ساله یا طولانی‌تر تلقی می‌شد، نه حماقتی گذرا. اما بروز این احساس کمی مرموز به نظر می‌رسید و کسی نمی‌توانست آن را پیش‌بینی یا تعدیل کند و یا به‌اراده تجربه‌اش کند. این احساس با حضور فردی خاص و به دلایلی فراتر از درک آگاهانه‌مان به ما دست می‌داد. این احساس از برخی جهات شبیه یک زیارت‌ مذهبی به نظر می‌رسید. فردی که عاشق می‌شد مجموعه‌ای از علائم را در خود می‌دید که در ادبیات و هنر به‌وفور توصیف شده‌اند؛ تپش قلب بالا، غلیان احساسات نسبت به “آن فرد خاص”، بی‌خوابی، میل به صحبت درباره‌ی معشوق (تقریباً با همه)، تمایل به گوش دادن به موسیقی، و رفتن به دل طبیعت با “آن فرد خاص”.